Allah Haramdan Kaçanı Haramdan Korur
Bir zamanlar ünlü bir hükümdar olan Timur’dan sonra, onun yerine Şahruh geçti. Şahruh, babasının aksine ilime ve bilime değer veren akıllı ve dindar bir kimseydi. Bilginlerle zaman geçirmekten büyük bir keyif alırdı. Şahruh’un çevresinde yer alan bilgin kişilerden birisi de Nimetullah Efendi idi.
Aynı zamanda evliyalardan biris olan Nimetullah Efendi’nin sürekli zikrettiği ve dilinden düşürmediği bir söz vardı: “Allah, haramdan kaçanı haramdan korur.”
Nimetullah Efendi, sürekli söylemiş olduğu bu söz ile bir kişi, haramdan kaçarsa Allah o kimseye haram yedirmez, nasip etmez demek istemişti. Sık sık söylediği bu sözü söylemedeki amacı hükümdar ve adamlarını uyarmaktı.
Şahruh, bunun her zaman mümkün olmayacağını ve insanın bazen harama bulaşabileceğini söylerdi. Bunun üzerine Şahruh, bir gün bir ziyafet düzenledi. Bu davete Nimetullah Efendi’yi de çağırdı. Davetliler davetin yapıldığı yere geldi. Başta hükümdar Şahruh ve Nimetullah Efendi olmak üzere tüm misafirler sofraya oturdular. Ana yemek, nar gibi kızarmış bir kuzu çevirme idi. Herkes gibi Nimetullah Efendi de yemeği büyük bir iştahla yiyordu. Yemeği yerken de “Allah, haramdan kaçanı haramdan korur.” diyordu. Bu söyleme hükümdar Şahruh ve adamları da gizli gizli gülüp duruyorlardı.
Yemek bitmişti. Şahruh, Nimetullah Efendi’ye, “Allah, haramdan kaçanı her zamandan haramdan korur mu?” diye sordu.
Nimetullah Efendi: “Evet! Allah, haramdan kaçanı haramdan korur. Ona haram nasip etmez.” dedi.
“Ama hocam, Allah, seni haramdan korumadı. Sen de bizimle beraber haram lokma yedin.”
“Hayır! Ben, haram yemedim. Haram lokmayı siz yediniz.”
“Boş yere iddia etmeyin hocam. Sofrada yediğiniz kuzuyu benim adamların çaldı. Yani hırsızlık malı idi o.”
“Olabilir. Haram olanı siz yediniz. Yediğiniz her lokma size haramdı. Ama bana helaldi.”
“Çalıntı olan bu kuzu, bize haram ama size helal. Bu nasıl mümkün oluyor?”
Bunun üzerine Nimetullah Efendi söze girdi: “Eğer inanmıyorsanız kuzunun sahibini bulun ve ona sorun.” dedi.
Hükümdarın adamları kuzunun sahibini buldu ve ona sordular. Yaşlı bir kadın olan kuzunun sahibine kuzuyu çaldıklarını ve pişirip yediklerini söylediler. Parasını vermek istediklerini söylediler. Kadın, teklif edilen parayı almayı kabul etmedi ve bu kimselere de beddua etti.
Kadın: “Ben, o kuzuyu sırf para kazanayım diye yetiştirmedim ki, Nimetullah Efendi yesin diye yetiştirdim.” dedi.
Böylece anladılar ki, Allah, haramdan kaçanı her zaman haramdan koruyordu.
İlgili Kategorilerimiz Mutlaka İnceleyin:
