Doğa ile Çobanın Hikâyesi

Uzak mı uzak diyarlarda bulunan köyün birinde kendi halinde yaşayan bir çoban varmış. Bu çoban köyün ötesinde bir dağın eteğinde bulunan küçük bir kulübede yaşarmış. Hiç evlenmemiş ve tek dostu dağlarda, çayırlarda otlattığı koyun ve kuzuları imiş. Günlerden bir gün Alya isminde küçük bir kız çocuğu yolunu kaybetmiş ve çobanın olduğu kulübeye kadar gelmiş. Çoban koyunları otlatıp Güneş batmaya yakın kulübesine dönüğü vakit kulübenin kapısında küçük ve sevimli bir kız görmüş. Gözlerine inanamamış. Kulübenin olduğu yere tekrar tekrar bakmış ve şöyle demiş kendi kendine:

“Ben mi hayal görüyorum? Bu da kim? Bu yaşta bir çocuğun bu saatte burada ne işi var acaba?

Çoban büyük bir şaşkınlık içinde kulübesine doğru yürümüş. Buralara kimseler uğramazmış. Kapıya yaklaştığında Alya’ya doğru seslenmeye başlamış:

“Merhaba! …ımm şey…”

Çoban ne diyeceğini şaşırmış. Her ikisi de birbirine bakakalmış öylece. Bir süre sonra:

“Ben Alya! Yolumu kaybettim sanırım.” demiş Alya.

“Alya! Ne kadar da güzel bir isim, tıpkı senin gibi. Ben de çoban. Bu yörenin çobanı. Bunlar da koyun ve kuzularım.”

“Adın yok mu senin?”

“..ım şey, çoban demen kafi. Bana öyle derler.”

“Memnun olduk çoban amca. Koyun ve kuzuların ne kadar da tatlılar. Çok sevimliler.”

Çoban tebessüm etmiş. Hava kararıp soğumaya başlamış.

“Hadi gel seni misafir edeyim. Hava karardı ve çok soğuk. Sıcak bir çorba içelim birlikte.”

Alya ve çoban içeri geçmişlerdi. Çoban hızlı bir şekilde sobaya odun atıp odunları tutuşturdu. Hemen arkasına yanan sobanın üzerine tencereyi koydu. Çorbanın buharı tütmeye başlamış ve kokusu etrafı sarmıştı.

“Mis gibi kokuyor çorba. Kurt gibi de açıktım” dedi Alya.   

“Hadi gel otur sofraya. Hemen başla yemeğe o halde.”

“Neden bu ıssız yerde tek başına yaşıyorsun çoban amca?”

“Tek başıma değilim ufaklık. Doğa ile birlikte yaşıyorum.”

“Daha kalabalık bir yerde yaşasan olmaz mı? Burada kimsecikler yok.”

“Olmaz ufaklık. Ben doğayı terk edemem.”

“Neden peki çoban amca?”

“Çünkü insan, doğadan uzaklaştıkça hayattan uzaklaşıyor küçük dostum. O yüzden doğa ile bütünleşip yaşamın kendisini yaşamayı tercih ediyorum.” demiş Çoban.

Alya, almış olduğu bu cevap karşısında derin düşüncelere dalmış ve yorgun bedenini uykuya teslim etmiş. Sabah olduğunda gözlerini kendi yatağında açmış ve aklında çobanın söylediği şu sözler kalmış:

“İnsan, doğadan uzaklaştıkça, hayattan da uzaklaşır.”