Huysuz Kral ve Sevgi Dolu Halkı Masalı

Bir varmış bir yokmuş… Deve pireye, pire deveye düşmanmış derken, kediyle köpek birbirine dost olmuş. Öyle zamanlardan biriymiş ki, hayat tüm hayvanlar alemini başka yerlere savurmuş. Ormanın yöneticisi yine herkesin malumu aslan olmuş. Tüm hayvanlar kralı çok sevip, kendisine saygı duyuyormuş. Yalnız bu kadar çok hürmet görmesine rağmen, kralın bencilliği tüm halkı yormuş.

Halktan kimseyi yanına yaklaştırmayan kral, her derdine derman arayanı azarlayıp geri gönderiyormuş. Bu artık hayvanlar aleminin çok canını sıkmaya başlamış. Ormanın sakinleri artık ailelerini alıp, çok uzak diyarlara gitme derdine düşmüş. Herkes kralının her daim yanındayken, kimse bu güzel ağaçların arasında daha fazla vakit geçirmek istemiyormuş.

Öyle zamanlar gelmiş de kral artık kendini her şeyin hakimi sanmış. Her dediği oluyor, kendini her hayvanın sahibi gibi görüyormuş. Bunu düşünmekten uyku uyumayanlarsa, dert sahibi olmuş. Günlerden öyle bir günmüş ve herkes tasını tarağını toplamış. O gün kralla vedalaşmak için makama çıkılmış. Tüm hayvanlar ormanı terk etme kararı almışlar ve bunu krala iletmişler. Kral önce bozulsa da sonra tüm hayvanlara cehennem olmalarını söylemiş.

Aslan krala bir ders vermek isteyen hayvanatın, aslında çok uzağa gitmeye niyeti yokmuş. Çok uzak olmayan, sevdikleri bir kralın köyünde belli bir süre barınmışlar. Bu süre aslında kralın, halkının değerini anlaması için planlanmış. Böylece kendi memleketlerinden uzakta, günler günleri kovalamış.

Kral tek başına günler geçirmiş. Yalnız başına ne konuşacak insanı varmış ne öfke kusacağı halkı yanındaymış. Zaman geçtikçe ormandaki canlılığı özlemiş. Özlemiş de tek başına kaldığı ormanı yönetmenin ne manası varmış. Ağzını bıçak açmadan haftalar geçmiş. Önce halka öfkeli bile olsa, sonraları onlara kötü davrandığı için çok pişmanlık yaşamış.

Yollarını gözlemiş sevgili halkının. Gelseler de yine dertlerini anlatsalar diye beklemiş hep. Ama koca bir ay nasıl geçmişse, canı epeyce sıkılmış. Yemeden içmeden kesilmiş. Hastalıklara karmış. Öyle zor zamanlar geçirdiği anlarda bir gün, bütün hayvanlar, ormandaki kulübesine tek tek girmeye başlamışlar. Üstelik hasta olduğunu duydukları için çorbalar, kekler, börekler, ıhlamurlar hazırlamışlar. Halkını gören aslan öyle mutlu olmuş ki, gözlerinin içi parlamış. Bir daha halkından hiçbir hayvana kötü davranmamış.