Kendini Beğenmeyen Çocuk ve Dostu Sevimli Ayı

Bir varmış bir yokmuş… Bir ormanın içinde annesi ve kardeşiyle birlikte yaşayan küçük bir erkek çocuğu varmış. Bu çocuk aynaya baktığında kendini çok çirkin görürmüş. Orman yolundan her sabah yürüyerek okuluna gider ve arkadaşlarından utanarak gününü geçirirmiş. Ne kadar çirkin olduğunu yüzüne vurmasınlar diye kimseyle konuşmazmış. Bütün gün yüzü asık şekilde otururmuş sırasında.

Bir gün okuldan eve dönerken karşısına kocaman cüssesiyle bir ayı çıkmış. Bu ayı o kadar ürkütücüymüş ki çocuk boncuk bocuk ter dökmeye, kalbi ağzından çıkacak gibi çarpmaya başlamış. Tir tir titrerken ayı dile gelmiş. Çocuğa ondan korkmamasını söylemiş. Çok yalnız olduğunu ve yalnızca arkadaş olmak istediğini dile getirmiş.

Çocuk öyle şaşkın şaşkın ayının yüzüne bakarken, kendisinin de ne kadar yalnız olduğu bir an aklına gelmiş. Aklına gelmiş ama o hep kendini çok çirkin görürmüş. Hiç kendini sevmez, hep yalnız ve mutsuz olarak kendini eve kapatırmış. Ayının ona zarar vermeyeceğini anladığında, arkadaş olmuşlar. Ayı her gün okul dönüşü onu orman yolunda beklemiş.

Birlikte oyunlar oynamışlar, gezmişler, vakit geçirmişler. Çocuk buna rağmen hala kendini hiç güzel bulmuyormuş. Bir gün yine yüzü asık çocuğa, neyi olduğunu sormuş sevimli ayı. Çocuk da kendini ne kadar çirkin hissettiğinden bahsetmiş biraz. Ayı bu duruma çok üzülmüş çünkü o arkadaşını hiç çirkin olarak görmemiş. Aksine çok güzel bir yüze sahip olduğunu düşünüyormuş.

Bir tatil günü ormandaki evlerinin biraz ilerisinde oturan çocuk, ayının iri vücudunu görmüş. Yanına çağırmış ve dertleşmek istemiş. Kendisinin ne kadar şanssız bir çocuk olduğundan bahsetmiş. Ayı önce ne diyeceğini bilememiş ama sonra aklına harika bir fikir gelmiş. Ormanın sonundaki şelaleye birlikte gidip gidemeyeceklerini sormuş çocuğa. Çocuk annesinden izin almış ve böylece şelaleye varmışlar.

Şelalenin başına geldiklerinde, suya kafasını uzatmasını söylemiş ayı çocuğa. Çocuk şaşırmış ama dediğini yapmış çünkü ayıya çok güveniyormuş. Çocuk kendisine bakmış bakmasına ama yine yüzünün ne kadar çirkin olduğunu mırıldanıp durmuş. Ayı bu sefer çocuğun yanına gelmiş ve yüzünü şelaleye uzatmış. Sonra kendisiyle ayı haliyle barışık olduğunu söylemiş. Çocuk, “ama sen bir hayvansın ben bir insan, ben niye böyle çirkinim?” demiş.

Ayı, çocuğa dönmüş ve herkesin kendine göre bir güzel yanının olduğunu söylemiş. Sonra çocuğun kendinde fark etmediği mavi gözlerinden, sarı saçlarından ve iyi kalbinden bahsetmiş. Çocuk ayının söylediklerini böyle böyle her gün dinlemiş ve sonunda artık kendini sevmeyi öğrenmiş. Ayıyla dostlukları hiçbir zaman bitmemiş.